Erfitt íf

Ég fór að blaða í bók í gær niðri í búð.. Mér skildist að þar væri sagt frá námskeiði sem einhver er að halda fyrir fólk sem á erfitt með að höndla líf sitt. Finnst það allt vera öðruvísi en það hefði viljað. Ég þarf að ná í þessa bók og kynna mér betur efni hennar. En það litla sem ég las sagði frá fullorðnu fólki sem alla sína ævi var þjakað af erfiðum minningum.  Fullorðið fólk sagði grátandi og ásakaði aðrar manneskjur um að að hafa svipt sig gleðinni í lífinu. Fullorðinn maður sagði með tárin í augunum að faðir hans hefði aldrei sagt að honum  þætti vænt um hann eða nokkurn tima hrósað honum. Þetta er sjálfsagt erfitt að bera og með þessa byrði hafði maðurinn lifað alla sína ævi.  En svo datt mér í hug. Eigum við þá kröfu á annað fólk að það sé eins og við viljum hafa það.  Getum við gert það jafnvel þó um ættingja sé að ræða. Verður ekki hver og einn að vera eins og hann er gerður. Getum við nokkru breitt þar um. Nei ég held ekki. Það eina sem við getum breitt erum við sjálf. Eg við erum svo óheppin að hafa orðið fyrir skilningsleysi, afskiptaleysi, jafnvel andúð eða illgirni, verðum við á ekki bara að taka því. Sá sem slíkt sýnir er bara ekki meiri maður en þetta. Og við getur ekkert gert í málinu nema láta hart mæta hörðu eða koma okkur í burtu ef það er hægt. Ég ætla að skrifa um þetta aftur þegar ég hef kynnt mér bókin. Sigrún.