Hinsegin dagar

Þá er hann liðinn þessi merkilegi dagur sem samkynhneigðir hafa til að vekja athygli á sér og sinum hneigðum. Eða eru þeir bara að gleðjast yfir að vera öðruvísi. Öðruvísi en hverjir. Hverjir eru yfirleitt öðruvís. Eða eru ekki allir öðruvísi. Gagnkynhneigðir eru þá líklega öðruvísi en  samkynhneigðir. Eru þá ekki dökkhærðir öðruvísi en ljóshærðir. Og hvað á allt þetta fár að þýða gagnvart þessu fólki.  Eru ekki allir bærilega ánægðir með þá samkynhneigðu. Nema kirkjan auðvitað. En hún er nú svo hallærisleg að engu tali tekur og kemur engum á óvart. Þessi stofnun sem gengur svo freklega á skjön við þá trú sem hún hefur lengst af boðað að hún er orðin áhangandi sjöundadags aðventinsta og boðar að eftir dauðann sofi líkaminn í gröfinni og bíði þar upprisu Krists og æðsta dóms.  Ég er stórhneyksluð. En ég skil ekki hvers vegna skh þurfa endilega að gifta sig í kirkju. Guð er ekki í kirkjunni. Hann er alls staðar og prestarnir eru ekki fulltrúar hans umfram aðra menn. Við skulum bara taka öllum eins og þeir eru og gæta að sjálfum okkur að gerast ekki dómarar um náungann.

Hamros